เรื่องเล่าของแดฮวี

Title : เรื่องเล่าของแดฮวี

Pairing : MinSeon

Genre : horror story 

ที่ไหนมีวงเหล้า ที่นั่นก็ต้องมีเรื่องเล่า...




          สวัสดีครับผมแดฮวี รับหน้าที่เล่าเรื่องเป็นคนแรกก็รู้สึกกดดันนิดหน่อยนะครับ แต่ผมก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด




 งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกัน...




          สมัยมัธยมผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อว่าซอนโฮ ซอนโฮเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบขรึม โลกส่วนตัวสูง ชอบเก็บตัวอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกับใคร เลิกเรียน กลับบ้าน ไม่เคยออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน แม้ผมจะเป็นเพื่อนที่เรียกได้ว่าสนิทที่สุดก็ยังคุยด้วยไม่ถึงครั้งละสามถึงสี่ประโยค




จนแต่อยู่มาวันหนึ่ง คุณแม่ของซอนโฮก็โทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงงุนงงปนสงสัย ฟังดูร้อนใจแปลกๆ




ท่านบอกว่าหมู่นี้ซอนโฮเป็นอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆก็ขอออกไปเดินเล่นแถวบ้านบ่อยๆ แถมยังได้รอยแผลน่ากลัวๆกลับมาอีกด้วย


 ผมเองก็นึกสงสัยว่าซอนโฮเนี่ยนะจะขอออกไปข้างนอกลำพังแค่ออกจากห้องนอนยังยากเลย ซึ่งมันผิดปกติมาก ผมจึงบอกกับท่านไปว่าจะลองช่วยถามดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า




        หลังจากวันนั้นผมก็ลองพยายามถามดูหลายครั้งว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า แต่ซอนโฮก็ตอบเพียงว่าไม่มีอะไร ผิดกับสายตาที่ดูอึดอัดกับอะไรสักอย่างอยู่ เหมือนว่ามีอะไรที่ต้องการจะบอกแต่ยังไม่กล้า ผมจึงบอกเขาไปว่ามีอะไรก็บอกผมได้เสมอ ผมสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ





        จนกระทั่งหลังจากนั้นไม่นาน ซอนโฮก็มาหาผมและบอกว่ามีเรื่องอยากปรึกษา วันนั้นผมรู้สึกเหมือนชีวิตผมได้บรรลุกับอะไรสักอย่างเพราะวันนั้นเป็นวันที่ซอนโฮพูดยาวที่สุด ชนิดที่ว่าคำพูดที่พุดมาทั้งปียังไม่เท่าวันนี้วันเดียว




ซอนโฮบอกกับผมว่า เขาแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่แถวบ้าน ตอนนั้นผมเองก็ช็อคไม่เบากับความรู้ใหม่ที่ว่าซอนโฮเองก็ชอบผู้ชายด้วยกัน




ซอนโฮบอกว่าผู้ชายคนนั้น ตัวสูง หน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่เคยเห็นอยู่แถวนั้นมาก่อน ผมเองก็อยู่ไม่ไกลจากระแวกบ้านของซอนโฮเท่าไหร่ ฟังจากที่เล่าก็เหมือนว่าผมจะไม่เคยเห็นเหมือนกัน

 ซอนโฮยังบอกอีกว่าเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วแต่อยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็หายไป จนมาเจออีกครั้งเมื่อเร็วๆนี้




ซอนโฮเล่าว่าเจอผู้ชายคนนี้ในมุมมืดๆแถวทางเดินเข้าบ้าน ผู้ชายคนนี้นั่งเงียบๆคนเดียวเป็นเวลานาน ที่นั่งตรงนั้นมืดสนิท ไม่มีแสงไฟ ผู้ชายคนนั้นนั่งก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังเศร้าใจกับอะไรบางอย่างที่แผ่ออกมาเป็นรังสีรอบตัวจนซอนโฮสามารถรับรู้ได้




ซอนโฮได้ทักทายกับผู้ชายคนนี้ทางสายตาโดยบังเอิญอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดผู้ชายคนนั้นก็เป็นฝ่ายเอ่ยทักทาย



 ซอนโฮบอกว่าทุกครั้งที่ผู้ชายคนนั้นพูด เขาจะรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งตัว น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มหูแต่แฝงด้วยความเย็นชาฟังแล้วขนลุกแปลกๆ


 ผมฟังมาถึงตรงนี้ก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามันค่อนข้างน่ากลัว แต่ซอนโฮบอกว่า ณ.เวลานั้นเขาเหมือนตกอยู่ในห้วงของมนต์ตราอะไรสักอย่าง ที่ทำให้รู้สึกหลงไหล รักใคร่ ทั้งยังน่าชื่นชมอย่างประหลาด



เขาและผู้ชายคนนั้นมักจะคุยกันในมุมมืดๆนั้นวันละหลายๆชั่วโมง ถามตอบกันเรื่องทั่วๆไป จนเมื่อไม่นานมานี้ ซอนโฮรวบรวมความกล้าสารภาพออกไปว่าเขาชอบผู้ชายคนนั้น


แต่ปฎิกิริยาของผู้ชายคนนั้นกลับนิ่งเฉยเหมือนกับรู้อยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นเพียงแค่ยิ้ม... ยิ้มเย็นๆอย่างที่ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้




แล้วหลังจากนั้นที่มาของรอยแผลปริศนาตามเนื้อตัวของซอนโฮก็เกิดขึ้น...





เพราะหลังจากที่ซอนโฮบอกไปว่าชอบผู้ชายคนนั้น ในทีแรกผู้ชายคนนั้นดูจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่แต่ไม่นานก็เอ่ยปากชวนให้ซอนโฮไปที่บ้าน ซอนโฮเองก็ตอบตกลง




แต่เมื่อไปถึงซอนโฮก็แทบผงะ เพราะสถานที่ที่ผู้ชายคนนั้นเรียกว่าบ้าน คือตึกร้างที่ห่างออกไปจากหมู่บ้านนิดหน่อย สภาพของซากปรักหักพังจากการก่อสร้างที่ยังไม่แล้วเสร็จแต่กลับถูกปล่อยร้างเสียก่อนยังคงกองเกลื่อน ไม่น่าจะอยู่อาศัยได้ กลิ่นสาบที่เหม็นรุนแรงก็ทำให้ไม่น่าจะทนนอนลงไปได้ ผู้ชายคนนั้นเรียกมันว่าบ้านได้อย่างไรกัน



แต่ด้วยอะไรก็ไม่ทราบที่ในตอนนั้นทำให้ซอนโฮเชื่ออย่างสนิทใจว่านั่นคือบ้าน และผู้ชายคนนั้นก็เริ่มชวนให้ซอนโฮทำอะไรแปลกๆด้วยกัน โดยการยื่นเชือกมาให้และบอกให้ซอนโฮผูกเข้ากับคานไม้ด้านบนและคล้องกับคอตัวเองก่อนจะห้อยลงมา ซอนโฮบอกว่าเขารู้ว่าตอนนั้นกำลังทำอะไร เขากำลังผูกคอตาย แต่ความรู้สึกต้องมนต์ตลอดเวลาที่อยู่กับผู้ชายคนนั้นสั่งให้เขาทำ ความรู้สึกขัดขืนแม้ในใจก็ยังไม่รู้สึก




แต่ในตอนที่ซอนโฮกำลังจะขาดอากาศหายใจ ผู้ชายคนนั้นที่ผูกคอตัวเองอยู่ตรงข้ามกันกลับหายไป พร้อมกับเชือกที่ผูกคอของซอนโฮอยู่ก็ขาดลงไปด้วย

น่าแปลก...

แต่ประสบการณ์เกือบตายครั้งนั้นก็ไม่ได้ทำให้ซอนโฮหยุดไปหาผู้ชายคนนั้นได้เลย เมื่อถึงเวลาโพล้เพล้ที่ท้องฟ้าเริ่มอับแสง จิตใจของซอนโฮก็เริ่มกระวนกระวายอยากจะไปหาผู้ชายคนนั้นอยู่ตลอด




แม้ทุกครั้งที่ไป จะต้องประสบพบเจอกับประสบการณ์เกือบตายอยู่เรื่อยไป อย่างครั้งที่สองที่ผู้ชายคนนั้นพยายามจะให้ซอนโฮกระโดดลงจากชั้นดาดฟ้าของตึกร้างนั้น แต่โชคดีที่ชั้นถัดลงมามีระเบียงยื่นออกมาพอดี ซอนโฮจึงไม่ได้ตกลงไปถึงพื้นชั้นล่าง



และครั้งต่อๆไปก็มักจะหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ด้วยความโชคดีหรืออะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ซอนโฮรอดมาได้ทุกครั้ง



จนครั้งสุดท้ายที่ผู้ชายคนนั้นยื่นใบมีดโกนเก่าๆมาให้ซอนโฮและบอกว่าให้กรีดข้อมือเป็นชื่อของกันและกัน กรีดลงไปให้ลึกที่สุด ซอนโฮจึงถามผู้ชายคนนั้นว่าชื่ออะไร


ผู้ชายคนนั้นบอกกับซอนโฮว่าชื่อ "มินฮยอน"



และซอนโฮก็ลงมือใช้ใบมีดโกนนั้น บรรจงกรีดลงบนข้อมือของตัวเองเป็นชื่อของผู้ชายคนนั้น อย่างที่ผู้ชายคนนั้นกรีดชื่อซอนโฮลงบนข้อมือตัวเองเช่นกัน






....นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ฟังจากซอนโฮก่อนจะสะดุ้งตื่น

          เสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นทำให้ผมได้สติ เสียงร่ำไห้อย่างเจ็บปวดจากปลายสายบอกกับผมว่าซอนโฮตายแล้ว






        รายละเอียดการตายภายหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยคือซอนโฮกรีดข้อมือตัวเองเป็นตัวอักษรสองตัวคือตัวเอ็มและตัวเอช แพทย์ชันสูตรแล้วว่าเป็นการฆ่าตัวตายจากอาการทางจิตเภทชนิดหนึ่ง 




แต่กลับกันผมเชื่อว่าซอนโฮไม่ได้ฆ่าตัวตาย ทั้งชื่อที่ซอนโฮบอกที่เป็นชื่อเดียวกับผู้ชายเจ้าตึกร้างนี้เมื่อ6ปีก่อน และภาพที่ผมเห็นตอนที่ซอนโฮกำลังเล่าในความฝัน มันทำให้ผมปักใจเชื่อว่ามีอะไรบางอย่างสั่งให้ซอนโฮทำ แต่ผมเองก็พูดอะไรออกไปไม่ได้เพราะไม่อยากซ้ำเติมแม่ของซอนโฮ อีกทั้งยังไม่มีหลักฐานอะไรไปเอาผิดใครเพราะเรื่องที่รู้มาเป็นเพียงคำบอกเล่าของซอนโฮจากในฝัน จึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับมาจนถึงทุกวันนี้





 และอีกอย่างก็คือเราเอาผิดกับคนที่ตายไปแล้วไม่ได้...













Talk...

แฮปปี้วาเลนไทน์นะฮะทุกคน อันนี้คือโปรเจ็คใหม่ แท่นแท๊นนน เป็นแนวฆาตกรรม สยองขวัญ ลี้ลับ อะไรทำนองนี้แหละ มีนเรื่องคือให้เด็กๆวนวและเด็กๆ101 มาผลัดกันเล่าเรื่องที่ตัวเองเคยไปเจอมา โดยติ๊ต่างว่าตัวหลักในเรื่องที่เล่าจะเป็นพี่มินกับน้องซอนโฮงี้ ไม่งงนะ 

#ยูอาร์มินซอน